Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1962. Ο πατέρας μου ήταν δικαστής, μετέπειτα Πρόεδρος, για 11 χρόνια, του Συμβουλίου της Επικρατείας και η μητέρα μου αρχαιολόγος. Αποτελώ μόνος μου (ο αδελφός μου ακολούθησε την φιλολογία ως σπουδή και τη διερμηνεία ως επάγγελμα) την τρίτη και πιθανότατα τελευταία (ο γιος μου δεν δείχνει καμία σχετική διάθεση) γενιά νομικών από το πατρικό σόι –ο εκ Τριπόλεως ορμώμενος και πλήρως συνονόματος παππούς μου υπήρξε επί 50 χρόνια δικηγόρος Αθηνών.

Φοίτησα στη Σχολή Μωραΐτη και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανα μεταπτυχιακά στο Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris I), από όπου ανακηρύχθηκα διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου το 1991. Ο τίτλος της διατριβής μου, «Οι σοσιαλιστές στη δοκιμασία της εξουσίας», αναφερόταν στην ηρωική δεκαετία του 1980 αλλά προοιωνιζόταν ήδη τα ενδιαφέροντά μου. Η ανάμιξή μου στα κοινά άρχισε το 1993 με τη συμμετοχή μου στην «ομάδα Πεπονή» για την εκπόνηση του νόμου που θα έδινε υπόταση στο ΑΣΕΠ. Μετά τον πατέρα μου, που πέθανε, σχετικά νέος αλλά πολύ γεμάτος, το 1999, δεκαεννιά μέρες μετά τη γέννηση του γιού μου και δικού του συνονόματου, ο Αναστάσης Πεπονής θα αποτελούσε μια δεύτερη πηγή έμπνευσης σε μια πολύ στενή προσωπική πινακοθήκη, την οποία θα συμπλήρωνε αργότερα ο Δημήτρης Τσάτσος.

Η πρώτη δημόσια θέση ήρθε το 2003 και ήταν η Γενική Γραμματεία Τουρισμού, σε μια εποχή που η Ελλάδα μπορούσε ακόμα να ελπίζει. Το 2007 εκλέχτηκα ευρωβουλευτής από την καινοτόμο, τότε, λίστα του ΠΑΣΟΚ. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έμεινα τρία χρόνια –δεν ήταν πολλά αλλά με διαμόρφωσαν. Εσωτερικές μικροπεριπέτειες της πολιτικής –το κλίμα είχε πια αρχίζει να αλλάζει και τα σύννεφα να μαζεύονται πάνω από τον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό ουρανό- διέκοψαν αυτή την πορεία, όχι όμως την ενασχόληση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, εδικά στον τομέα των δημοσίων οικονομικών. Από το 2011 ως το 2015 διετέλεσα Πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και μέλος της Ευρωπαϊκής Αρχής Κεφαλαιαγορών (ΕSΜΑ), η οποία εδρεύει, σε μια ευχάριστα συμβολική επιστροφή στις ρίζες, στο Παρίσι. Νέες –αυτή τη φορά όχι τόσο μικρές- περιπέτειες της πολιτικής, σε μια χώρα χωμένη πλέον στη βαθιά παρακμή, διέκοψαν, όχι πρόωρα, αλλά με θεσμικά βίαιο τρόπο, και αυτή την εμπειρία. Ίσως ως την επόμενη.

Στην ενήλικη ζωή μου δεν έχω σταματήσει να γράφω. Αν και άλλα είναι εκείνα που μου δίνουν χαρά στη ζωή –οι άνθρωποι που αγαπώ, η λογοτεχνία, ο αθλητισμός- πιστεύω ότι ο γραπτός λόγος αποτελεί την πιο γνήσια γέφυρα αλλά και το πιο γνήσιο πορτρέτο κάθε ιδιωτικού ή δημόσιου προσώπου. Σε αυτόν τον κοινό δρόμο σε καλώ ξανά, μετά από λίγα χρόνια σιωπής, φίλε περιηγητή.