Καθαρότητα και αξιοπιστία

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 2/7/19

Στην απρόβλεπτη, όσο και τιμητική και από καρδιάς, συμμετοχή μου στις φετινές βουλευτικές εκλογές χρησιμοποιώ δυο προσεγγίσεις σε σχέση με την πορεία και τις προοπτικές του πολιτικού μας χώρου. Ο πρώτος, πιο περιγραφικός και απευθυνόμενος σε ευρύτερο κοινό, επιχειρεί να δώσει το στίγμα της συγκυρίας, να αποτιμήσει το έργο της απερχόμενης κυβέρνησης, να σκιαγραφήσει το πρόγραμμα του ΚΙΝΑΛ και τη στάση του κατά την επόμενη μέρα. Ο δεύτερος, με αποδέκτες τη συνείδησή μου πρώτα απ’ όλα αλλά και σκεπτόμενους ανθρώπους που κινούνται στον ίδιο χώρο, θέτει ορισμένα ερωτήματα που νομίζω ότι μας απασχολούν όλους. Ενώνω σήμερα, για τους αναγνώστες της ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ, που ανήκουν και στις δυο πάνω κατηγορίες, την περιγραφική με τη μαιευτική προσέγγιση και μοιράζομαι τα ακόλουθα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι εκλογές παρουσιάζουν μια μεγάλη ιδιοτυπία: έχουν κατ’ ουσίαν κριθεί πριν διεξαχθούν, το γύρισμα της σελίδας είναι σχεδόν βέβαιο και ιδιαίτερα κρίσιμο, ωστόσο οι δυσκολίες και οι αβεβαιότητες, και για τη χώρα και για την παράταξη μας, είναι τόσες που δεν αφήνουν περιθώρια ευφορίας. Η βέβαια νικήτρια των εκλογών δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον αρχηγό της, τη χώρα περιμένουν, από την επαύριον της αναμέτρησης τέσσερις τουλάχιστον μείζονες όσο και δυσεπίλυτες προκλήσεις (οικονομική ανάταση, εθνικά θέματα, θεσμική ανασυγκρότηση, ασφάλεια) και η φθορά από δέκα χρόνια κρίσης και σχεδόν πέντε συριζο-διακυβέρνησης δεν πρέπει να υποτιμάται. Η ψύχραιμη αλλά σκληρή κριτική κατ’ αυτής της διακυβέρνησης όχι μόνο δικαιολογείται, κατά τη γνώμη μου, αλλά και επιβάλλεται. Στα τρία μεγάλα δεινά που επισώρευσε (παράταση λιτότητας και οικονομικής στασιμότητας, καταβαράθρωση του κράτους δικαίου, ηθική και πολιτιστική υποχώρηση), ο δικός μας ειδικά ο χώρος δεν μπορεί και δεν δικαιούται να ξεχάσει την επιχείρηση σπίλωσης και νόσφισης («πρώτη φορά Αριστερά»), τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις, ακόμα και τις επιθέσεις μέσω μιμήσεων και γεφυρών.

Τα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπήρξαν δύσκολα για το ΚΙΝΑΛ. Άδικα, σε μεγάλο βαθμό, φορτωμένο όλο το βάρος και όλη την ευθύνη των Μνημονίων, υπέστη μια ποιοτική μετάλλαξη σε μικρομεσαίο κόμμα, με πλούσια, άνιση κι ένδοξη ιστορία, την οποία όμως σπάνια βρήκε το σωστό τρόπο να υποστηρίξει. Προσπάθησε αρκετές φορές, αλλά δεν κατάφερε, να ανοίξει και ν’ ανανεωθεί, ενώ η πίεση της όχι και τόσο παλαιάς ισχύος του, εσωτερικές διαφωνίες, προσώπων κυρίως, καθώς και η ολομέτωπη και κακοήθης επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ το κράτησαν σε μια κατάσταση αμφιβολίας και αναταραχής. Αυτό δεν του στέρησε, πάντως, το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι έμεινε πιστό, παρά και μέσα στις αναταράξεις, στη γραμμή της εθνικής σωτηρίας, ότι έβαλε πάντα πλάτη στα δύσκολα της χώρας, συχνά διακινδυνεύοντας την ίδια του την επιβίωση. Ίσως αυτή η εμπειρία, καθώς και η κατασταλαγμένη πίστη στη δύναμη και, γιατί όχι, στην κοινωνική κυριαρχία, των ιδεών του, του επέτρεψε να εμφανιστεί σε αυτές τις εκλογές με ένα πρόγραμμα στιβαρό, αρκετά ρεαλιστικό και αρκούντως σοσιαλδημοκρατικό.

Το «πρόγραμμα Ελλάδα», το οποίο δουλεύτηκε αρκετά χρόνια και συμπληρώθηκε με την κατάθεση, το Νοέμβριο του 2018, πρότασης νόμου με τίτλο «δέσμη μέτρων οικονομικής ανάκαμψης και κοινωνικής δικαιοσύνης», δεν είναι ούτε παλίμψηστο, ούτε ευχολόγιο. Απαλλαγμένο από παλιά δόγματα και μανιχαϊσμούς είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα ανάταξης: η “βιώσιμη ανάπτυξη” δεν είναι τα πράσινα άλογα των σχετικά πρόσφατων ηρωικών εποχών αλλά ένα γήινο μίγμα επενδύσεων, δημιουργίας θέσεων απασχόλησης, μέριμνας για το περιβάλλον και ένταξης επιτέλους στη ζωή μας στοιχείων της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης΄ οι ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής της χώρας λαμβάνονται υπόψη όπως τους οφείλεται (“περιφερειακή ανάπτυξη” δεν σημαίνει σχέδιο για την κάθε περιφέρεια χωριστά, αλλά συνολικό σχέδιο που στηρίζεται στις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας ως χώρας-αρχιπελάγους)΄ η θεσμική διάσταση παίρνει τη θέση που της αξίζει (αξιοκρατία: “καμία πρόσληψη εκτός ΑΣΕΠ”, προτεραιότητα Υγείας και Παιδείας)΄ η στήριξη της μεσαίας τάξης, η ισορροπία δημόσιου και ιδιωτικού, που δεν εξοβελίζεται πλέον στο πυρ το εξώτερον, η έμφαση στο μεγάλωμα της πίτας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ανάπτυξη, ούτε εξισορρόπηση των ανισοτήτων -πρώτο μέλημα των σοσιαλδημοκρατών-, όλα αυτά είναι στη θέση τους.

0
0
0
s2smodern
powered by social2s