ΤΑ ΝΕΑ 30/4/2019

Άργησε αλλά ήρθε, δια στόματος Πρωθυπουργού, η θεματική της δικαιοσύνης στην τελική ευθεία προς την εκλογές. Δεν πρόκειται βέβαια για τη Δικαιοσύνη με δ κεφαλαίο, την κατάσταση του δικαστικού σώματος, την απονομή του δικαίου, την αίσθηση των πολιτών ότι δεν είναι αβοήθητοι μπρος στις κρατικές αυθαιρεσίες, με δυο λόγια το Κράτος Δικαίου. Αυτό χάθηκε οριστικά στους μαιάνδρους του ρασπουτινικού παρακυκλώματος, των κατασκευασμένων σκανδάλων και των κούφιων λόγων, των βοσκοτοπιών που δεν βρέθηκαν και των αποφάσεων που προαναγγέλθηκαν αλλά δεν ήρθαν. Όσο μάγος της ντρίμπλας και των βαφτισιών (το άσπρο σε μαύρο και τούμπαλιν) και να είναι ο Πρωθυπουργός, την επίκληση σε αυτή τη Δικαιοσύνη τού την απαγόρεψε η αίσθησή του περί γελοίου.

Αυτή που καμώνεται πως θυμήθηκε στα στερνά είναι η άλλη δικαιοσύνη, εκείνη με το δ μικρό: η δικαιότητα, το μοίρασμα των βαρών, η βοήθεια σε αυτούς που τη χρειάζονται, η ανταμοιβή των κόπων κάποιων και η δικαιολογημένη αυστηρότητα έναντι των εγωιστών, των παρανόμων και των παρασίτων. Αυτή εξάλλου δεν ειναι η πεμπτουσία της "Αριστεράς" στην οποία διατείνεται, σε πείσμα των γεγονότων, ότι ανήκει αυτή η κυβέρνηση;

Ευτυχώς για την αλήθεια και δυστυχώς για την κυβέρνηση τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Μόνο όσοι το θέλουν, για τους δικούς τους λόγους, μπορούν να ξεχάσουν ότι οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι την τελευταία τετραετία, ότι τα βάρη δεν τα σήκωσαν οι έχοντες και κατέχοντες αλλά όσοι δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να κρυφτούν ή να σκύψουν το κεφάλι στη νέα τάξη πραγμάτων, ότι η διαφθορά δεν εξαλείφθηκε αλλά αντικαταστάθηκε με άλλη διαφθορά, ότι ο κρατικός πλούτος δεν αυγάτισε αλλά μοιράστηκε σε μια άλλη ομάδα, ότι η αξιοπρέπεια και η κυριαρχία επανήλθαν μόνο στα λόγια, ότι η αλλαγή ήταν τελικά κατρακύλα και η απαλλαγή νέες βαρύτερες δεσμεύσεις. Για όσους κρατούν τα μάτια και τ' αυτιά ανοιχτά η επίκληση της δικαιοσύνης από τον Πρωθυπουργό θα μπορούσε να ηχήσει μόνο ως αυτοκριτική -αν δεν τον ήξεραν όλοι ανήμπορο για τέτοιες υπερβάσεις.

Κι έτσι η δικαιοσύνη αποκτά, ερήμην της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, μιαν άλλη έννοια. Είναι η δικαιοσύνη της έστω καθυστερημένης αποκάλυψης: όχι, αυτή η κυβέρνηση δεν ήταν ούτε Αριστερή ούτε κοινωνικά δίκαιη. Όχι, δε δούλεψε για τους πολλούς ή γι αυτούς που το είχαν ανάγκη, αλλά για τους κομματικούς της φίλους, γι' αυτούς που υπολόγισε ότι μπορούσε πιο εύκολα να ποδηγετήσει, για εκείνους τους ανθρώπους κι εκείνες τις καταστάσεις που πίστευε ότι θα τη βοηθούσαν να ενισχύσει και να επιμηκύνει την παραμονή της στην εξουσία. Κι όχι, δεν ενσαρκώνει τελικά, στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών, αυτή η κυβέρνηση, την Αριστερά της δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων. Αυτή η Αριστερά, η πραγματική, συνεχίζει να έχει ένα όνομα που η σημερινή πλειοψηφία, όσα μασκαρέματα και να επιχειρήσει, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει: σοσιαλδημοκρατία. Ναι, αυτήν που ο Σάντσεθ τής θύμισε και μάς θύμισε ότι δεν πρέπει ποτέ να βιαζόμαστε να ξεγράψουμε.