BLOG, 18-6-18
Με βάση τις αναλυτικές δημόσιες τοποθετήσεις μου («Ασκήσεις ψυχραιμίας» και «Υπό αίρεση αλλά αμετάκλητη»), η θέση μου για τη Συμφωνία που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση σε σχέση με το όνομα της FYROM, είναι η ακόλουθη.
Επειδή:
- Δεν σκέφτομαι ούτε μιλώ ως ουδέτερος παρατηρητής αλλά ως Έλληνας πολίτης, για τον οποίο προέχει το συμφέρον της χώρας του και συνυπολογίζεται το διάχυτο αίσθημα του λαού της
- Εξ ορισμού η Ελλάδα έχει να κερδίσει λιγότερα από οποιαδήποτε συμφωνία για το όνομα μιας άλλης χώρας, το οποίο θα περιέχει μάλιστα, λόγω των διπλωματικών χειρισμών που έχουν προηγηθεί, χρήση του όρου «Μακεδονία». Άρα, στην παρούσα συγκυρία, με απολύτως επισπεύδουσα την άλλη πλευρά, θα ήταν όχι μόνο λογικό αλλά απολύτως εφικτό να επιτευχθεί η καλύτερη για την Ελλάδα συμφωνία
- Δεν είναι αδιάφορο ποια κυβέρνηση, με τι μεθοδεύσεις και για ποιο σκοπό χειρίστηκε το όλο ζήτημα κι έφερε τη συγκεκριμένη Συμφωνία
- Στα τρία βασικά ζητήματα και αντίστοιχες επίσημες «κόκκινες γραμμές» τόσο της κυβέρνησης όσος και μεγάλου μέρους της δημοκρατικής αντιπολίτευσης –το γεωγραφικό προσδιορισμό, το erga omnes, την αποκήρυξη του αλυτρωτισμού- η Συμφωνία φαίνεται από πρώτη άποψη να βρίσκεται εντός πλαισίου
- Σε καταρχήν δευτερεύουσες αλλά διόλου ασήμαντες πτυχές, όπως κυρίως η αναφορά σε «μακεδονική» γλώσσα και ιθαγένεια αλλά και η «διευκόλυνση» για ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και πριν από την ολοκλήρωση της Συμφωνίας, θα μπορούσε να γίνει λόγος για αδικαιολόγητη υποχώρηση από τους βασικούς στόχους.
Με βάση όλα αυτά, αν ήμουν βουλευτής θα ψήφιζα, με βαριά καρδιά, κατά της συγκεκριμένης Συμφωνίας στην παρούσα φάση. Ως πολίτης διατηρώ το δικαίωμα να επανυποβάλω αυτή τη θέση στη δοκιμασία των εξελίξεων.