BLOG 4/05/2019
Περίεργοι, μεταιχμιακοί καιροί. Η ελπίδα –η βεβαιότητα- της αλλαγής σελίδας στα δημόσια πράγματα και ο φόβος –η βεβαιότητα- ότι τίποτα δεν είναι απλό, η σελίδα όχι μόνο άγραφη αλλά κι έτοιμη ν’ απορροφήσει, να στραγγίξει, την όποια γραφή. Οι λέξεις –προοδευτικός, λογική, μετριοπάθεια, ανάπτυξη, συλλογικότητα- στροβιλίζονται χωρίς νόημα ή αλλάζουν ερήμην μας νόημα. Ξέρουμε τι δεν θέλουμε, αλλά όχι τι θα θέλαμε και κυρίως τι θα άξιζε. Οι βαθιές πληγές της τελευταίας πενταετίας δεν επουλώνονται με λόγια, αλλά πώς άραγε επουλώνονται όταν η πράξη –η ίδια η Δημοκρατία- έχει τόσο υποχωρήσει; Η κοινωνική καταδίκη της ξιπασιάς, της αμορφωσιάς, της υποκρισίας και του λαϊκισμού δημιουργεί ένα δυνατό κύμα που σαρώνει τα πάντα αλλά δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει, και τι, να δημιουργήσει. Κι όσοι ανήκουμε σ’ έναν συγκεκριμένο πολιτικό και αξιακό χώρο –χώρο, όχι κόμμα, ομάδα ή παράταξη-, από καιρό νιώθουμε ορφανοί και τώρα τελευταία και χωρίς πυξίδα. Κι ας συνεχίζει κάτι να μας λέει μέσα μας ότι όποιος πιστεύει στην ελευθερία, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά την πυξίδα την κρατά στα χέρια του.